(รีวิวนิทานเด็ก) แม่จ๋าอย่าโมโห | Schreimutter

Little Anne
Mar 26, 2021
1 min read

Updated: Apr 19, 2021

รีวิวหนังสือ แม่จ๋าอย่าโมโห (Schreimutter) นิทานเด็กที่ผู้ใหญ่ควรอ่าน (มากกว่า 1 รอบ)

“เช้าวันหนึ่ง เมื่อแม่เพนกวินโมโหมากจนตวาดลูกเสียงดัง ดังมากจนทำเอาตัวลูกเพนกวินน้อยแยกเป็นหลายชิ้นส่วน กระจายไปอยู่ตามที่ต่างๆ ทั้งในป่า บนภูเขา และไปไกลถึงนอกโลก แล้วเจ้าเพนกวินน้อยจะทำอย่างไรต่อไป..."

นี่คือคำโปรยชวนอ่านของนิทานภาพสำหรับเด็ก เรื่อง Schreimutter หรือชื่อไทย “แม่จ๋า อย่าโมโห” โดยคุณ ยุททา เบาเออร์ ซึ่งหนังสือเด็กเล่มนี้ได้รับรางวัลวรรณกรรมเด็กและเยาวชนยอดเยี่ยมประเทศเยอรมนี (Deutscher Jugendliteraturpreis) ในปี 2001 แถมยังได้รับการแปลมาแล้วหลายภาษา บวกกับเสียงตอบรับในเชิงบวกจากพ่อแม่นักอ่านในหลายประเทศทั่วโลก

เมื่อได้อ่านเอง (ทั้งอ่านในใจ และอ่านออกเสียงเบาๆ) ยอมรับเลยว่า นี่คือหนึ่งในหนังสือดี ที่อยากแนะนำให้พ่อแม่มีไว้อ่านให้ลูกน้อยฟังบ่อยๆ. เพื่อย้ำเตือนตัวเองอยู่เสมอว่า อารมณ์ฉุนเฉียวเกรี้ยวกราดแม้เพียงชั่ววูบเผลอของคนเป็นพ่อเป็นแม่นั้น มีผลกระทบต่อลูกน้อยของคุณได้มากมายขนาดไหน.

ถึงแม้ว่า ด้วยช่วงวัยของลูกอาจเล็กเกินกว่าจะเข้าใจความหมายของคำสบถบางคำพูดแต่อย่าลืมว่า “ไม่เข้าใจ...ใช่ว่าไม่รู้สึก ไม่รับรู้” เด็กน้อยสัมผัสอารมณ์ของคนรอบข้างด้วยน้ำเสียง ด้วยสัมผัส ด้วยแววตา และแน่นอนว่า น้ำเสียงที่เปลี่ยน บวกกับท่าทีที่ขึงขังเปลี่ยนไปของพ่อแม่ มันได้สั่นไหวเข้าไปสู่ดวงใจน้อยๆ ของลูกเสียแล้ว

“ไม่เข้าใจ...ใช่ว่าไม่รู้สึก ไม่รับรู้”

ในเรื่อง “แม่จ๋า อย่าโมโห” นี้ ผู้เขียนได้เปรียบเทียบผลกระทบแห่งแรงประทะอันเกิดจากเสียงตวาดของแม่เพนกวิน กับชิ้นส่วนร่ายกายของเจ้าเพนกวินน้อยที่ถูกทำให้แตกสลายกระจัดกระจายไปคนละทิศละทางจากพลังของเสียงตวาด

เจ้าเพนกวินน้อยก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าแม่ตวาดทำไม รู้แต่ว่าเสียงที่ดังมากๆ ของแม่

“มันดังมากจนตัวของฉันแยกออกเป็นชิ้นๆ และปลิวลอยไป”

ในทุกๆ หน้าที่เปิดอ่าน กับภาพประกอบลายเส้นแสนเรียบง่าย กลับทำให้ผู้ใหญ่อย่างเราๆ เผลอเอาใจช่วยเจ้าเพนกวินน้อยให้ตามหาชิ้นส่วนของตัวเองให้เจอ ว่าแต่..เจ้าเพนกวินน้อย จะตามหาร่างกายที่แตกกระจายแยกชิ้นส่วนกระเด็นกระดอนไปไกลทั่วทุกสารทิศได้ยังไงกันนะ ในเมื่อตอนนี้เจ้าเพนกวินน้อยมีแต่ขาสองข้าง เพราะตาลอยไปไกลถึงอวกาศ ชิ้นส่วนอื่นๆก็ไม่รู้อยู่ไหนเพราะมองไม่เห็นนี่นา

จนกระทั่ง แม่เพนกวินเดินเข้ามาหา พร้อมนำชิ้นส่วนร่างกายที่แม่ไปตามเก็บรวมรวมกลับคืนมาจากที่ต่างๆ เพื่อประกอบร่างให้เจ้าเพนกวินน้อยตามเดิม พร้อมทั้งเอ่ย “คำคำนั้น” ออกมา. คำสั้นๆ แสนสำคัญ แล้วโอบกอด

จากนั้น แม่คนที่ตวาดเพนกวินน้อย เมื่อเช้านี้ ก็พาล่องเรือกลับบ้าน...บ้านของเรา

เรื่องราวทั้งหมดนี้ถูกเล่าด้วยภาพ และตัวหนังสือง่ายๆ ไม่กี่ประโยค แต่ทว่าลึกซึ้งเหลือเกิน

นี่เป็นหนังสือนิทานภาพที่น่ารักสำหรับลูก และเป็นเครื่องเตือนใจชั้นยอดของพ่อแม่